Een magisch-realist met precisie als tweede natuur
- Han van der Horst
- 02-08-2017
- In memoriam

Bij de crematieplechtigheid op de Beukenhof waren nog geen twintig aanwezigen. Dat komt omdat Daniel er niet van hield om zichzelf op de voorgrond te plaatsen. Hij vond dat zijn werk voor zichzelf moest spreken. Bovendien stelde hij zich graag dienstbaar op. Hij gebruikte zijn tekentalent vaak voor logo’s en illustraties die juist schittering verleenden aan het het werk van anderen. Misschien is de achtergrond daarvan het feit dat hij bouwkunde studeerde. Hij verdiende zijn brood bij ingenieursbureaus, als medewerker aan grote projecten.
In gezelschap voerde Daniel nooit het hoogste woord. Hij vormde wel over alles wat hij in zijn leven tegenkwam een weloverwogen oordeel. En dat kon hij dan met zijn zachte stem zeer precies en meedogenloos onder woorden brengen.
Daniel Vanmeerhaeghe stamt uit een heel bijzonder milieu, het gedeelte van de Gentse bourgeoisie dat ondanks alle vervlaamsing La Flandre Libérale of de Libre Belgique las en tegen de verdrukking in vasthield aan het Frans als thuistaal. De Vlaamse meerderheid schold zulke mensen uit voor Franskiljons. Daniel verloochende dat milieu nooit, maar hij leerde wel Nederlands. Zo goed zelfs dat hij in zijn jeugd een competitie won waarin het ging om de best Nederlands-sprekende Belg.
Eenmaal in Nederland ergerde hij zich dan ook wezenloos aan de slordige wijze waarop men hier – ook van overheidswege – met spelling, grammatica en woordgebruik omgaat. Toen hij en zijn echtgenote Yvette – ook Franskiljons – in het kader van hun procedure om Nederlander te worden een brochure kregen over de verplichte inburgering, stuurde hij die terug met in rood aangegeven alle spel- en stijlfouten die de ambtenaren over het hoofd hadden gezien. Het pleit voor de bureaucratie dat hun de Nederlandse nationaliteit toen onmiddellijk werd verleend.
Het was de bouwkunde die Daniel Vanmeerhaeghe naar Nederland en Schiedam bracht. Hij werkte onder meer voor het ingenieursbureau Markus en “Matthew Hall en Keynes” in de voormalige HAV-bank op de Gerrit Verboonstraat. Een woning vonden hij en Yvette aan de Tweede Tuinsingel. Toen de lage huisjes daar werden afgebroken, verhuisden ze naar de Sweelinckstraat in de Vlaardingse componistenbuurt. Daar zijn ze altijd blijven wonen.
Bouwkundige was Daniel voor zijn brood. De kunst was zijn lust en zijn leven. Maar de precisie, die hij op kantoor nodig had, was een tweede natuur geworden. Aan elk schilderij ging een groot aantal voorstudies vooraf. Ook zijn vele karikaturen onderscheidden zich door een grote nauwkeurigheid. Er mocht geen streepje verkeerd staan, geen streek ondoordacht op het doek geworpen. Als kunstenaar hoort Daniel Vanmeerhaeghe thuis onder de magisch-realisten. Als zodanig nam hij een aparte positie in bij S45, de Schiedamse kunstenaarsvereniging van weleer.
Behalve kunstenaar was Daniel Vanmeerhaeghe ook hypnotherapeut. Hij stopte echter met praktiseren omdat het leed van zijn cliënten hem op den duur te veel aangreep. Dat tekent het karakter van deze zachtaardige man.
Toen de ouderdom kwam, raakte Daniel langzaam maar zeker zijn energie kwijt. Een allengs intenser relatie met het bolleke en de calvados was daar niet vreemd aan. Hij laat een groot aantal kunstwerken na. Het zou mooi zijn als daar ergens in Schiedam of Vlaardingen een tentoonstelling van kwam. Dan komt bij meer mensen de diepe voetstap onder ogen die hij in onze twee steden heeft gezet.