Column: Respect

Met het woordje respect is iets vreemds aan de hand: niet alleen wordt het te pas en te onpas gebruikt maar ook de twee verschillende betekenissen schuren een beetje. Enerzijds is er de betekenis van eerbied, achting en waardering en anderzijds wordt het woord ook gebruikt als er een element van angst in zit. Het is hetzelfde woord maar de focus ligt dan totaal anders: in het eerste geval gaat het om respect verdienen en in het tweede geval om het afdwingen van respect. 

Een grote hond, een goed lopende geheime dienst of een wapenarsenaal kunnen ook respect afdwingen maar dan in de betekenis van ontzag. Het eerste gold voor Moeder Theresa en Albert Schweitzer; het tweede voor Kim Jong-un en Poetin. Het echte respect eisen is net zo moeilijk als iemand dwingen om van je te houden. 

Onlangs, op een Spaanse camping, schreef ik een wat jolige column voor deze digitale dorpskrant waarin de Vlaardingse formatie vergeleken werd met een verjaardagspartijtje. De hoofdrolspeler zelf (Arnout Hoekstra) kon er wel om lachen maar een collega van hem reageerde nogal geïrriteerd en wenste 'respect'. 

Soms hoeven politici geen respect te eisen maar verdienen ze dat. Dat komt dan rechtstreeks uit het hart van de mensen. Zelfs al ben je het met de partijpolitieke koers niet eens dan nog kun je respect hebben voor hun persoonlijk handelen. Ze waren er zeker in het verleden zoals Willem Drees en Max van der Stoel. Gelukkig zijn er ook nu nog mensen die een moreel baken kunnen zijn in een woelige politieke zee. Het mooiste voorbeeld is minister Frans Timmermans die deze dagen laat zien wat meeleven en letterlijk meelijden is. Zo'n man verdient ons respect en geeft (ongewild en ongekunsteld) glans aan het beroep van politicus. Respect!