Column: Zorgen
- Ben Trooster
- 23-07-2016
- Nieuws
Zelf mocht ik, niet geheel vrijwillig, een andere tak van de zorg ervaren. Na een aanrijding, die verder niet zoveel voorstelde, kwam ik door het regenachtige weer en de daarmee gepaarde gladheid toch een beetje rot terecht en mocht ik veertien dagen in ’t Vlietland Ziekenhuis bivakkeren, gevolgd door nog eens veertien dagen in zorghotel Aafje. Als ik bij zinnen was geweest had ik de dienstdoende chauffeur gevraagd richting Delft te sturen. Niet dat het een steentje had bijgedragen aan het trieste voornemen van de raad van bestuur van het Vlietland om kraam- en kinderafdeling te sluiten, maar toch!
Enfin, het werd dus Vlietland. Het gaf me in elk geval de mogelijkheid om van dichtbij zelf een mening te vormen over dit ziekenhuis. De messen waren wat mij betreft geslepen en om toch mijn steentje bij te dragen, zou ik oa op deze plek de gebreken wel even onder het licht brengen. Ik zocht en vond… niks!! Van verplegend personeel, artsen, schoonmaaksters, catering, receptie…iedereen was even toegewijd en vriendelijk. Met de beste wil van de wereld heb ik niets negatiefs kunnen ontdekken en had ik me geen betere zorg kunnen wensen.
Ik mocht er van de arts op donderdag zelfs even tussenuit om bij de opening van ‘mijn’ Loggerfestival te zijn. Hoewel ik mezelf nog niet fatsoenlijk aan kon kleden, mankeerde ik niks aan mijn benen.De vrijdag erna durfde ik het eigenlijk niet weer te vragen, bang om dan naar huis gestuurd te worden en aangezien ik toch voornamelijk buiten mijn kamer was, was de verleiding te groot om er ’s avonds niet even stiekem tussenuit te knijpen en ook het feest op vrijdag mee te maken. Bij terugkeer werd ik direct aangesproken door de portier of ik mij maar snel even wilde melden bij de hoofdzuster van mijn afdeling en dat er zelfs een opsporingsverzoek richting de politie was verstuurd. Oeps! Na het standje van de zuster en mijn aansluitende mea culpa en bijbehorende excuses had ik maar één zorg: ‘Hoe kom ik hier morgen weg om er ook op zaterdag bij te zijn?’
De dag erna informeerde een zuster de weekenddokter over mijn escapades van de avond ervoor met een ondertoon van U-gaat-hem-toch-wel-even-heel-streng-toespreken. Heel even stond ik met 0-1 achter, maar de dokter moest er hartelijk om lachen en toen ik vroeg of ik vandaag ook nog even mocht gaan kijken, zei hij lachend dat hij misschien zelf ook wel even kwam: 2-1! En als er dan, terwijl je geniet onder de Vlaardingse zon, een blikje sinas voor je wordt gehaald door wethouder Oosterom (oa zorg) is de cirkel rond en is er met deze tak van zorg helemaal niets mis. Dat het management besluit de kinder- en kraamafdeling te sluiten en na 22.00 uur geen ambulances meer te ontvangen is natuurlijk van een heel andere orde. Te gek voor woorden en dat is een understatement.
Geïnspireerd door de fantastische zorg die ik mocht ervaren, maar toch ook de wachttijden voor een nazorglocatie, opperde ik gelijk maar even bij de wethouder om Vlaardingen Zorgstad te creëren, met bijbehorende opleidingen (lees: zusterhuis) uiteraard. Lijkt me veel meer zoden aan de weg zetten dan dat Food Academy-verhaal, waar nu al veel geld bij moet.
Zorg goed voor jezelf en elkaar
Proost!
