Een raar begin
- Wilma Hollander
- 23-01-2022
- Nieuws
Na een prachtige en zeer zonnige Nieuwjaarsdag wakkerde de wind in de loop van de avond aan tot een grote storm, die de hele nacht over ons heen raasde. Gelukkig hadden we behalve wat losgerukte takken en omgevallen bloempotten geen schade, zagen we de volgende morgen. Het was opnieuw een zonnige dag en inmiddels weer windstil, helemaal perfect om gezellig buiten op het terras onze zondagse koffie te drinken.
Helaas werden we al snel opgeschrikt door een vreemd, ratelend geluid, dat nog het meest leek op het storten van brandhout bij de buren. Toen we toch maar even polshoogte gingen nemen, zagen we tot onze grote schrik dat het geluid niet bij de buren, maar bij onszelf vandaan was gekomen. De overkapping bij mijn kantoor was namelijk van het ene op het andere moment losgeraakt van de muur en bevond zich in een nogal hachelijke positie, precies tussen onze twee brommers in. Het geratel bleek het geluid van de naar beneden glijdende dakpannen te zijn geweest: een groot deel lag in stukken op de grond, andere leken nog te aarzelen of ze wel of niet verder wilden glijden. Gelukkig was de enige schade aan de brommers een kapot achterlicht, constateerden we opgelucht nadat we het ergste puin hadden verwijderd. En het opruimen van het restant viel ook wel mee, al was onze koffie inmiddels wel afgekoeld!
Hoewel de storm voorbij was, bleef het de hele week erna rommelen met onze stroomvoorziening, wat na slechte weersomstandigheden een vrij normaal verschijnsel is hier. Het vervelende daarvan is, dat we in zo’n geval ook geen internet of vaste telefoonverbinding hebben. En aangezien het mobiele netwerk in onze landelijke omgeving zeer miniem functioneert, kan dat best frustrerend zijn. Erger was echter dat we het weekend erop ontdekten dat de elektriciteit in mijn kantoor helemaal niet meer werkte. Die ruimte staat namelijk op een andere groep dan het woonhuis in verband met overbelasting van de stoppen. Voor mijn werk maakt het allemaal niet zoveel uit – dat kan ik ook in de huiskamer doen – maar onze boiler staat op diezelfde groep, wat betekende dat we al heel snel zonder heet water zouden komen te zitten. Dus de volgende dag onmiddellijk de DEA gebeld, die beloofde in de namiddag het probleem te komen verhelpen.
En inderdaad, ze kwamen! Ik blijf het spectaculair vinden, zo’n man die met een paar kromme ijzers aan zijn voeten als een aap die hoge elektriciteitsmast inklimt om ergens ver boven mijn hoofd aan draden te gaan frummelen waar een giga-voltage doorheen raast. Daar moet je toch maar zin in hebben, in zo’n job! De man die zich die middag bij ons meldde, had er zeker zin in, en zwaaide me vanaf zijn eenzame hoogte vrolijk toe toen hij in de gaten kreeg dat ik zijn capriolen vastlegde met de camera. Vlak voordat het donker werd, was de klus geklaard, en kon onze boiler weer opwarmen. We hebben echt geluk gehad dat de DEA diezelfde middag het probleem heeft verholpen, want anders hadden we dagenlang geen heet water gehad: nog geen twee uur later begon het namelijk opnieuw te stormen en vooral... te regenen! Niet zomaar een buitje, nee, de hemelkranen gingen voluit open, en dat bleven ze, twee dagen en twee nachten lang. Er viel in achtenveertig uur meer water in Pilion dan er normaal in een heel jaar in Athene valt!
Nu wonen wij in een oud huisje, waarvan het dak niet meer zo heel erg goed is. Tot nu toe gaf dat nauwelijks problemen, want zo’n langdurige kletterbui komt gelukkig niet vaak voor. Maar als het dan zo keihard regent, begint het op diverse plekken in het huis – en mijn kantoor – te lekken. Zo ook nu, dus al snel lagen en stonden er overal verspreid door het huis grote handdoeken, dweilen, teiltjes en pannetjes. Het druppen binnen was echter peanuts vergeleken bij het watergeweld buiten, waar hele straten in kolkende rivieren veranderden, en modderstromen vanaf de bergen het levensgevaarlijk maakte om je ook maar ergens naartoe te begeven, dus echt te klagen hadden we beslist niet. Maar toch... als je een teiltje op je bed moet zetten om je dekbed droog te houden, dan is dat best wel vervelend.
Ook vervelend was dat ik de rest van de week opnieuw grotendeels in mijn – inmiddels weer droge – bed heb doorgebracht vanwege de naweeën van de derde wortelkanaalbehandeling, iets waar ik al vanaf december mee bezig ben. Na iedere behandeling ben ik dagenlang ziek en ellendig, hoewel dat volgens mijn (laser)tandarts niet van de behandeling kan komen. Wel of niet, feit is dat ik nog nooit zoveel tijd in bed heb doorgebracht als in de afgelopen zes weken. Tel daarbij het trieste (corona)overlijden van onze naaste buurvrouw plus alle ander externe ellende waarmee ons nieuwe jaar is begonnen, dan kunt u zich misschien een beetje voorstellen dat dit voor ons niet bepaald de vrolijkste start van een nieuw jaar was.
Hopelijk wordt de rest van de maand een beetje minder hectisch, al zegt de weersvoorspelling dat we volgende week te maken krijgen met een extreem koudefront, waarbij ook hier beneden een fikse hoeveelheid sneeuw zal vallen. Het enige voordeel dat ik daarin zie, is dat mijn tandartsafspraak voor de laatste behandeling ‘legaal’ uitgesteld kan worden tot ná het slechte weer, zodat ik nog wat langer tijd heb om mijn energie terug te krijgen. Dat is namelijk broodnodig, want ik begin zo langzamerhand verdacht veel overeenkomsten te vertonen met een slappe vaatdoek.
Nou ja, het is niet anders. Het leven is nu eenmaal niet altijd ‘super en toppie’, zelfs niet als je in het mooie Griekenland woont. Gelukkig hoeft dat ook niet. Het mag best weleens tegenzitten, daar word je alleen maar sterker en beter van. Tegen de tijd dat het voorjaar aanbreekt, zijn we dat rare begin van het jaar ongetwijfeld alweer lang vergeten, dat weet ik zeker. En tot het zover is, blijf ik gewoon genieten van de kleine dingen die het leven mooier maken. Die zijn er namelijk ook genoeg geweest in de afgelopen weken, hoor! Maar die bewaar ik wel voor als we hier een keer geen 'drama’s' beleven... ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
.jpg)
