Ingezonden brief: 'klucht met laadpaal in vijf bedrijven'

Femke Korpershoek en Els de Bruijn vallen in de Van der Waalsstraat in Vlaardingen-West van de ene verbazing in de andere... of eigenlijk gaat het van verbazing via verbijstering naar ergernis. Ten einde raad hebben ze nu maar een brief aan burgemeester Bert Wijbenga gestuurd en meteen ook de pers maar ingelicht. Wat is er aan de hand?

Eind 2022 is er door een buurman in de Van der Waalsstraat een laadpaal aangevraagd bij onze Gemeente. Daar zijn door de betreffende instanties de benodigde tekeningen voor bekeken, aanvragen gedaan, plannen voor gemaakt en mensen voor ingezet. Het plan ziet er prima uit en op 28 februari 2023 zien wij dan ook de eerste aankondiging in de straat; er wordt een paal geplaatst.

We zijn op alle fronten getriggerd, nieuwsgierig, hoopvol en enthousiast maar dat enthousiasme wordt iets minder als de graafploeg, de monteurs en werkvoorbereiders komen en geen aluminium kabel kunnen vinden. Logisch want in deze oude wijk liggen uiteraard oude kabels en dus geen aluminium. Deze ploeg vertrekt dan ook onverrichter zake en dan is het een tijdje stil...

Dan, acht maanden later op 26 oktober 2023, volgt er weer een aankondiging, er wordt weer een paal geplaatst. Fijn! De tweede ploeg komt, graaft en vindt de oude kabel. De kabel dus die tijdens de bouw van deze wijk standaard was. Maar daar kan niet zomaar een aluminium kabel op worden gemonteerd. Het gat gaat dicht, de mannen vertrekken. Mijn enthousiasme wordt wat minder en de verbazing stijgt. Het is de tweede keer dat er een voltallige ploeg staat, door mijn achtergrond weet ik wat dat allemaal kost.

Op 23 januari 2024 staat er weer een paal, weer op hetzelfde plekje. Zou het dan toch? De ploeg die dan komt, blijkt dezelfde ploeg als in oktober 2023. Die kijken rond, de buurvrouw en ik stappen naar buiten, we lachen wat met elkaar en de heren. Er wordt gebeld en de ploeg vertrekt. Zij beginnen er niet eens aan.

Maar dan verschijnt er weer een paal op dezelfde plek. Het is dan inmiddels 21 maart 2024. Dat is het moment waarop ik me toch een beetje begin op te winden, het enthousiasme is dan al even verdwenen. Vierde keer, vier keer kosten, drie keer graven op dezelfde plek om telkens dezelfde conclusie te trekken. Ik waarschuw de mannen van het graafwerk, zij snappen mijn verhaal en gaan bellen. Na een dikke twee uur gaat het gemaakte gat weer dicht. Verderop wordt er nog wat gegraven, de chaos is compleet. Conclusie: het kan niet. Oude kabels, nieuwe kabels.

Inmiddels heb ik het genoegen gehad te spreken met de laadpalen-man van uw Gemeente. Terugbelverzoeken via het algemene nummer worden niet beantwoord tot frustratie van uw medewerkers aldaar en mijzelf. Maar wanneer je een Buiten Beter Melding maakt, komt er wel degelijk iets in gang. De laadpalen-man belt uiteindelijk wel, maar eigenlijk alleen omdat 't moet. Uitleg waarom al vier keer dezelfde zinloze actie is uitgevoerd, krijg ik niet en mijn uitleg waarom het simpelweg niet kan wordt niet geaccepteerd. De vraag om een follow-up is een regelrechte no go. ,,Als we daaraan beginnen kom ik niet aan werken toe.'' Ik leg hem zelfs nog uit dat een stukje verder een laagspanning verdeelkast staat, op een oude invalideplek waar de kruizen nog op staan. Een perfecte locatie om dit wél te regelen. Maar uiteindelijk heb ik hem maar een goed weekend gewenst. Eigenlijk best triest.

En dan gisteren - 22 mei 2024 - verschijnt voor de vijfdee keer dezelfde paal op dezelfde plek, uiteraard zonder enige uitleg. Er gaat wéér een ploeg komen, graven en onverrichter zake vertrekken. Voor de vijfde keer wordt er van gemeenschapsgeld een zinloze poging gedaan voor het plaatsen van een laadpaal. Ik heb maar weer met de gemeente gebeld; uiteraard is er niemand bereikbaar. Het al sterk afgezwakte enthousiasme is nu ingeruild voor irritatie, frustratie en toch ook een tikje boosheid. De manier waarop hier mee om wordt gegaan, is eigenlijk te gek voor woorden. Dit valt bij ons niet goed. Vooral niet omdat communicatie uitblijft en het geringe contact dat er dan wel is, verloopt onbehoorlijk.

Ik probeer er maar een leuke draai aan te geven maar eigenlijk is de situatie treurig te noemen. Het gezegde 'Een ezel stoot zich in 't gemeen geen twee keer aan dezelfde steen' kwam in mij op maar vijf keer???