We komen terug naar Nederland!
- Marijke Persijn
- 18-12-2022
- Nieuws
Mijn Kerst is dit jaar erg vroeg begonnen. In Nederland stonden er al kerstbomen bij verschillende vrienden en familieleden die we bezochten tijdens onze rondreis in november. Mijn zangvriendin en collega uit Wales schreef ook al in november het ene na het andere bericht over kerstkaarten en kerstcadeaus. Eric en ik kijken al weken kerstfilms op Netflix. En op 8 december gaven we al een kerstconcert in het verzorgingshuis van Amonines. Het is niet te begrijpen hoe men daar de zaal op zo’n hoge temperatuur kan verwarmen. Dus: lange jurk zonder mouwen en blote voeten in mijn hakken. De zaal zat stampvol. Mijn dames zongen prachtig. Ik praatte de stukken aan elkaar. De mensen mochten af en toe meezingen en dat deden ze héél graag. Dolenthousiast was ons publiek! Een meneer vroeg me, waarom er geen Waals kerstlied in het programma zat. Goed idee voor volgend jaar.
De avond erna was de generale repetitie en die ging bar slecht! Prima, want een slechte generale betekent vaak een goed concert. Je wordt even met je neus op de feiten gedrukt. Zaterdag dus weer heel hard thuis aan de slag. Ik sliep nauwelijks tijdens de nacht voor ons optreden. Gelukkig was er een lieve zilverreiger die in de rivier ging zitten vissen en daar uren mee bezig bleef. Hij is voor mij een gelukssymbool. Tijdens mijn yoga- en meditatie-sessie (met de zilverreiger beneden in de rivier) kreeg ik weer goede energie en vertrouwen.
Op zondag 11 december was dan het moment waarvoor we zo hard hadden gewerkt. Omdat de kerststal er nog niet stond, hebben we allemaal samen de kerk versierd. Een korte meditatie vooraf. Wat adem- en lichaamsoefeningen. Een stel vocalises. Wat stukjes uit de liederen doornemen. En daarna ons omkleden in de sacristie. Eric had zijn camera geïnstalleerd. We waren er klaar voor!
Mijn moeder kwam vroeger met advent met een brandend kaarsje naar boven, terwijl ze “Stil nu” zong. Als kind had ik dat prachtig gevonden. Dat had me op het idee gebracht om met ons koor met “stil nu” en het brandende kaarsje op te komen vanuit de sacristie. Iedereen was gelijk in kerstsfeer.
Er was weinig publiek, maar de mensen waren héél enthousiast! Mijn dames zongen fantastisch. Bij “Les anges dans nos campagnes” vroegen we degenen die dat wilden met het “Gloria” mee te zingen. Daar werd graag gehoor aan gegeven.
Ons allermooiste lied, het lied waar we met zoveel liefde aan hadden gewerkt en dat iedereen zó moeilijk had gevonden, werd onze topper. We hadden het eerst ingestudeerd op lalala en pas op het laatste moment hadden we ons aan de Oekraïense tekst gewaagd. Zoals U zich misschien nog herinnert, heb ik hulp gehad van twee Oekraïense vrouwen van mijn Franse cursus bij de uitspraak en het begrijpen van de tekst. Eén koorlid schreef bovendien een Frans couplet er bij. We zouden als Bis “Douce nuit” zingen”, maar het koor wilde nogmaals “Chtchêdrék” of “Shchedryk “ laten horen. Het publiek riep ook direct “Chtchêdrék” toen ik het vroeg. En zo geschiedde … Wat bijna nooit gebeurt bij concerten hier, gebeurde nu wel: velen gingen staan bij het applaus! Zo geweldig vonden de mensen het.
Om af te ronden hebben we alsnog “Douce nuit” samen met ons publiek gezongen. Ik kreeg een enorme bos prachtige bloemen van mijn koorleden. Fantastisch! Iedereen was zó blij en tevreden!
Ik ben altijd de dag na een concert nogal emotioneel. Ik bedacht me dat ik op 11 december 2016 in dezelfde kerk en met het koor dat toen nog een gemengd koor was onder leiding van een Poolse dirigente, een prachtige aria van Bach had gezongen begeleid door mijn Trio MaGMa collega’s. Nog geen 8 uur later overleed toen mijn vader. Ik voelde me heel erg verbonden met zowel mijn vader als met mijn moeder door dit kerstconcert in 2022.
Op onze repetitieavond die maandag liet ik de foto’s en filmpjes van Eric zien, terwijl er van glazen drank en stukken taart genoten werd. Allemaal super gezellig. Ik kreeg heel veel lieve, dankbare, ontroerende opmerkingen en daardoor werd de pijn in mij groter. Ik kon het echter niet langer uitstellen: Eric en ik hebben besloten terug te keren naar Nederland. Zijn gezondheid noodzaakt ons daartoe. We vertrekken. Ook al hebben we ons huis precies zoals we het willen. Ook al houden we van ons leven hier met een aantal hele fijne vrienden, ons terrein met al die verschillende dieren en al die fantastische natuur om ons heen. Ook al vind ik mijn koor fantastisch en ontmoet ik zulke aardige mensen bij de Franse lessen. En ja, we verlangen er ook naar om onze laatste jaren samen dichterbij onze kinderen en kleinkinderen en vrienden en vriendinnen door te brengen. Een mazzelaar die ons huis koopt!
Toen ik het mijn koordames vertelde, stonden we in een kring met onze handen vast. Dat doen we vaker, dus daar keken ze niet van op. De mededeling sloeg echter in als een bom. Tranen met tuiten. Ik ook. Men begrijpt het echter wel en moedig zoeken we naar oplossingen voor hun toekomst.
Ook werd er door mij en anderen gehuild, toen ik “Chtchêdrék” in Hotton liet horen. Die arme vrouwen uit de Oekraïne … Wat een pijn, wat een intens verdriet. Waarom toch elke keer weer die oorlogen?? Wie wil dat nou? En toch gebeurt het elke keer weer. Het is niet voor niks dat we ons kerstconcert besluiten met “Da Pacem, Domine” en “Dona nobis pacem”.
Joyeux Noël et une année 2023 en PAIX,
Marijke Persijn