Hello, goodbye!
- Wilma Hollander
- 12-06-2022
- Nieuws
De ‘vrienden-drukte’ waarover ik vorige keer al schreef is in volle gang, met als gevolg dat ik deze column in plaats van op vrijdag of zaterdag, al op de dinsdag aan het schrijven ben. Lekker vroeg ook nog eens, want vanmorgen hadden we de wekker op zeven uur gezet om onze vrienden uit Twente op tijd uit te kunnen zwaaien. Het is gelukt, en zo liepen we al om halfnegen door een langzaam wakker wordend Kala Nera. Van de nogal heftige en onverwachte storm van gisteravond viel behalve wat afgewaaide takken weinig te merken. In tegenstelling tot vorig jaar, toen er tijdens een dergelijke onverwachte storm ineens twee boten op het strand werden gekwakt.
Dit keer viel het dus mee, al ging het flink tekeer wat de wind betrof. De regen en het onweer daarentegen waren de vermelding nauwelijks waard. Zo af en toe wat gerommel en een zwoel regenbuitje... daar bleef het bij. Wat betekent dat we de ‘grote klappen’ nog tegoed houden, want na de hittegolf van de afgelopen week – jawel, het is hier echt hollen of stilstaan – voelde je die drukkende onweersenergie iedere dag meer opbouwen. De bui van gisteren heeft er iets van afgeknabbeld, maar ik denk niet dat de onweersgoden daar tevreden mee zijn. De weermannen zijn het met me eens. Als ik naar de voorspellingen kijk, blijft het de hele week nog doorrommelen. En daar zal ongetwijfeld die grote bui tussen zitten.
Gelukkig denken zij die het kunnen weten dat dat niet op donderdag zal zijn. Daar ben ik blij mee, want ik heb tickets voor een openluchtconcert van Yiannis Kótsiras, een bekende Griekse zanger die al een aantal jaartjes meedraait. Ik kan me tenminste nog vaag herinneren dat ik in de beginjaren na onze emigratie ook al eens een openluchtconcert van hem heb meegemaakt, op uitnodiging van een toen al jaren hier wonende Duitse kennis. Yiannis Kótsiras is blijkbaar gebleven, de kennis echter is inmiddels weer terug naar de Heimat nadat haar huwelijk met een Griekse man stukliep op de nogal nadrukkelijke aanwezigheid van zijn bij hen inwonende moeder. Een Griek (of Griekse) trouw je immers nooit alleen, je krijgt er de hele familie gratis bij, precies zoals dat er in de film My Big Fat Greek Wedding aan toegaat. Als je nog steeds denkt dat die film gigantisch overtrokken is, laat mij je dan eens en voor altijd uit de droom helpen: het grootste deel van die hilarische scènes is gewoon waar, dat hebben wij hier in de afgelopen zeventien jaar met eigen ogen kunnen constateren.
De openluchtconcerten waar ik zo af en toe naartoe ga, leveren ook vaak van die heerlijke typisch Griekse taferelen op. Het is dan ook de voornaamste reden waarom ik ga, want echt gek van Griekse muziek ben ik niet. Ik zou werkelijk niet één liedje van die Yiannis Kótsiras op kunnen noemen, laat staan iedere song meezingen, zoals dat ongetwijfeld ook nu weer gaat gebeuren door het in de arena aanwezige publiek. Het woord ‘arena’ mag u letterlijk nemen, want het theater heeft alleen stenen banken, in een halve maanvorm rond het podium gebouwd. In de lege ruimte die vóór het podium overblijft staan geen makkelijke stoelen voor hen die zich een hogere toegangsprijs kunnen veroorloven. Nee, die ruimte is voor de spelende kindertjes die door hun ouders worden meegenomen naar het concert en zich daar opperbest met elkaar vermaken. Pas tegen het einde stroomt het daar vol met van telefoontjes voorziene fans die de grande finale van dichtbij vastleggen terwijl ze de songtekst luidkeels meezingen. Ook het meer dan één toegift afdwingen door aanhoudend handgeklap is hier niet echt gebruikelijk. Die ene toegift kan nog net, maar daarna is het gewoon klaar en loop je met je kussentje onder je arm gezellig keuvelend de arena uit.
Het is een van de dingen waar ik deze week naar uitkijk. Het andere is de rit met het Pilion-treintje die ik zaterdag ga maken. Een Griekse vriendin bekende me onlangs dat ze nog nooit met het treintje is geweest, ondanks het feit dat ze al meer dan twintig jaar in Pilion woont. En daarom gaan zij en ik, samen met haar dochter en diens vriendin op zaterdag dus al vroeg naar Ano Lechonia voor een gezellig dagje uit. Het wordt heen én terug met de trein dit keer. Het terugwandelen naar Kala Nera over de kalderimi is een beetje te veel inspanning bij de huidige hoge temperaturen, en bovendien wordt dat lastig met vervoer, want de auto blijft ‘s ochtends in Ano Lechonia achter op het parkeerterrein bij het treinstationnetje. Een retourtje wordt het dus, met maar liefst twéémaal indrukwekkende uitzichten over de Pagasitische Golf en de lager gelegen kustdorpjes.
Of mijn uitstapjes goed verlopen, leest u de volgende keer wel in mijn column. Of nog beter: kom op 14 juli gezellig naar de Griekse avond bij Bibliotheek de Plataan in Vlaardingen. Griekse hapjes, Griekse muziek, alles wat u altijd al hebt willen weten over Pilion... en ook nog een persoonlijke kennismaking met uw Vlaardingen24 correspondente in-den-Vreemde! Wat wil je nog meer? Tickets zijn eenvoudig te bestellen bij de bibliotheek. En breng gerust familie en vrienden mee, hoe meer zielen, hoe meer vreugd!
Maar eerst ga ik hier dus nog even genieten van uitstapjes, vriendenbezoek, en natuurlijk van de Griekse zon en de zee. Nu kan het nog, en wie weet wat ik in Nederland voor weer tref! Mijn truien en dikke sokken zitten in ieder geval al in de koffer. Die heb ik híér niet meer nodig... ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
.jpg)
