National Vietnam War Veterans Day
- Cora Vlug
- 04-04-2021
- Nieuws
De 29e Maart was het Nationale Vietnam Veteranen Herdenking Dag (niet te verwarren met Veterans Day in november). De Amerikanen eren de mannen en vrouwen die hebben gediend en geofferd tijdens het langste conflict in de geschiedenis van de Verenigde Staten, 1961-1975. Op 29 maart 1973 trokken gevechtseenheden zich terug uit Vietnam. Vele van ons herinneren zich nog wel de vele protesten in die jaren. Generaties later krijgen de veteranen uit deze periode eindelijk het respect dat niet zo vrijelijk werd gegeven bij hun terugkeer. De oorlog in Vietnam was zo duur, zo verdeeldheid zaaiend en zo vruchteloos. Het is een oorlog die veel Amerikanen liever vergeten. Maar de soldaten lieten een onuitwisbaar verslag achter in hun brieven naar huis. Deze brieven humaniseren de mannen en vrouwen die dienden. Ze herinneren ons eraan dat ze geen statistieken zijn. Dit zijn individuele echtgenoten, ouders, kinderen en beste vrienden. “Mijn liefste vrouw” schreef de 27jarige luitenant Dean Allen, “misschien zal ik je ooit eens proberen te vertellen hoe bang ik ben geweest.” Vier dagen na het schrijven van deze brief stapt Dean op een landmijn. Deze brieven zijn nu te zien in een virtuele tentoonstelling, Het Museum of American War Letters. Titel: If All the Sky were Paper. https://world.treasured.ca/player/MuseumOfAmericanWarLetters
Het meest indrukwekkende van Washington DC is voor mij toch steeds weer het Vietnam Monument. De lange zwarte imposante muur met de meer dan 58.000 namen erin gegraveerd, van de in Vietnam gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Er hangt een sfeer van respect, overdenkingen, verdriet en reflectie. Twee jaar geleden bezochten we dit monument en kregen een uitleg van een vrijwilliger over wat het Monument symboliseert. Wanneer je het monument van bovenaf zou bekijken is het een open wond die is genezen maar een groot litteken heeft achtergelaten. De USA heeft in de Vietnam Oorlog een grote wond opgelopen, is genezen, maar er blijft altijd een groot litteken wat nooit zal vervagen. Nieuwe namen worden nog steeds toegevoegd, veteranen die na deze oorlog (ook nu nog) overlijden aan de gevolgen van hun periode in de Vietnam Oorlog en de als vermist opgegeven militairen waarvan de stoffelijke overschotten gevonden worden. Vele vermisten en POW’s (Prisoner of War) zijn in de loop der jaren gevonden en teruggebracht naar de USA. Er wordt heden ten dage nog steeds intensief gezocht naar de stoffelijke overschotten van 700 vermisten uit deze periode 1961 -1973 in Vietnam. De Amerikanen blijven zoeken totdat de mannen en vrouwen allemaal “thuis zijn”. De gids Paul, die ons dit allemaal met passie vertelt, blijkt zelf een Vietnam Veteraan te zijn. Hij was Kapitein van een peloton in 1971/1972. De namen van 5 van zijn mannen staan in de Muur gegraveerd. Na zijn terugkeer uit Vietnam in 1972 ging het gewone leven door. Hij werd directeur van het Amerikaanse bedrijf Sears. Een multi-million keten van warenhuizen. Geen kleine jongen dus en hij verdiende geld in overvloed door hard werken in een verantwoordelijke toppositie, in z’n Burgerleven. Hij had alles wat zijn hartje begeerde, vertelt hij. Werkte hard, stichtte een gezin en leefde zijn leven zonder problemen. Toen ging hij met pensioen. Heerlijk van al het goede in het leven genieten, met vrouw en inmiddels volwassen kinderen en kleinkinderen. Na een maand of 18 kreeg hij last van depressies. Eerst wilde hij niet daaraan toegeven, maar op aandringen van z’n vrouw ging hij toch maar eens met iemand hierover praten. De psychiater wist er eigenlijk geen raad mee en hij kreeg wat pillen mee naar huis. Dat werkte niet en hij kreeg nachtmerries. Zijn vrouw raadde aan om toch maar eens bij de VA (Departement of Veteran Affairs) te gaan praten. Ook dat werd door hem afgewimpeld in eerste instantie, maar na aandringen toch maar de stap gezet. In één gesprek met een VA psychiater kwam duidelijk naar voren dat hij lijdt aan PTSD Post Traumatic Stress Disorder, gevolg van zijn tijd in Vietnam. Ongeveer 31% van de Vietnam Veteranen lijdt hieraan, in minder of meerdere mate. Dat betekent dat meer dan 250.000 Vietnam Veteranen lijden aan PTSD. Niet te bevatten toch hè. Sinds de onthulling van het monument in 1982 wilde Paul daar zijn gesneuvelde mannen eren, maar hij had nooit de moed gehad. Nu, na al die jaren was de tijd rijp. Hij staat met tranen in z’n ogen, ik heb een brok in m’n keel, hij vervolgt zijn verhaal. Na zijn bezoek aan het Vietnam Monument komt er een ommekeer in zijn ziektebeeld en nachtmerries. Hij geeft zich op als vrijwilliger. Hij zet zich in voor Vietnam Veteranen die net als hij hulp nodig hebben. Paul woont in Chicago. Elk weekend vliegt hij naar Washington en staat hij voor het Vietnam Monument zijn verhaal te vertellen aan eenieder die het maar horen wil. Er is een grote last van z’n schouders gevallen. De namen van zijn gevallen mannen staan achter hem in de muur gegraveerd. Hij staat weer voor z’n mannen en kan ze eindelijk eren. Hij kon deze mannen toen niet beschermen maar doet dit nu elk weekend met trots en passie. Het helpt hem om met de PTSD te kunnen leven. Helemaal vergeten doet hij het nooit, maar dit is zijn redding geweest. We geven hem een stevige hand en bedanken hem voor z’n verhaal. Ik loop nog een poos met een brok in m’n keel.
Cora Vlug
