VIDV: Muziek haalt grenzen weg
- Marijke Bozzano
- 29-05-2016
- Nieuws
Het is weer mijn beurt om iets te schrijven over mijn leven als Vlaardingse in den vreemde , soms moet ik best even nadenken wat te schrijven. Niet dat ik niets meemaak, maar je wilt toch steeds met iets nieuws komen. Nou deze keer iets over de dag dat mijn vorig verhaal werd gepubliceerd. Er gebeurde iets diezelfde avond, iets waarbij mijn man Carlo mij aankeek en zei: ,,Dit moet je de volgende keer opschrijven’’.
Het was 1 mei wij gingen ‘s avonds naar een muziek optreden van Maestro Cristian Lavenier. De eerste keer dat ik van deze geweldige gitarist hoorde was vier jaar geleden. Wij hadden met onze fotoclub een tentoonstelling van foto’s genaamd Vroeger en Nu van de stad Imperia. Dit was in een gebouw wat vroeger het gerechtshof was en wat een aantal jaren geleden is verbouwd. Een deel is nu bibliotheek en een ander deel heeft verschillende zalen die worden gebruikt voor bijeenkomsten en tentoonstellingen.
Wij waren daar de hele dag om mensen die naar onze foto’s kwamen kijken uitleg te geven ,toen ik plots muziek hoorde in de zaal naast ons. Ik moest toch even gaan kijken waar die prachtige muziek vandaan kwam en wie dat was. Cristian Lavenier was aan het inspelen en ik hoorde dat die avond een optreden was waar we dan ook naar toe zijn gegaan. Het was prachtige muziek die je heerlijke rillingen bezorgt.
Later die avond hoorde wij dat hij over de hele wereld bekend is in zijn soort muziek , en dat hij één keer per jaar als hij in zijn geboorte plaats is een optreden geeft. Vanaf dat moment zijn we er ieder jaar bij geweest en dus ook nu. Deze keer werd het concert in een kerk gegeven het begon om 21.00 uur dus wij zorgden dat we op tijd waren om een mooi plekje voorin te hebben. De eerste rij was al bezet dus gingen we op de tweede rij zitten. Geweldig toch ! In zo’n kerk hangt een sfeer die je op je tenen laat lopen en doet fluisteren. Gek eigenlijk, maar iedereen doet dat. Langzaam liep de kerk vol en natuurlijk begon het pas om 21.25, want Italianen doen alles op het gemak.
Cristian Lavenier kwam op en vertelde dat hij deze keer ook een gastoptreden heeft van een duo, een man en een vrouw, die Hebreeuwse muziek maken; hij had hen ontmoet en vond hun muziek zo interessant dat hij ze had uitgenodigd om te komen spelen. Toen begon hij zelf gitaar te spelen, wat geweldig klonk, en in zo’n kerk klinkt het nog mooier. Daarna kwamen zijn gasten. De man van het duo speelde ook gitaar en de vrouw fluit en het was inderdaad heel mooi om te horen. Toen zij het eerste stuk hadden gespeeld vertelde de man in gebrekkig Italiaans dat hij van joodse afkomst was en dat hij daarom graag deze muziek wilde voortzetten en dat het volgende liedje wat zij zouden zingen natuurlijk niemand kon verstaan, maar hij hoopte dat de mensen wel zouden voelen wat het betekende.
Je kon een speld horen vallen, zo stil was het , en toen begonnen ze te zingen “Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen” ……. Mijn hart stond even stil en ik had kippenvel van m’n hoofd tot mijn tenen, want wij verstonden dit zeker wel! Ik moest me inhouden om niet hard mee te gaan zingen. Het applaus barstte vervolgens los want iedereen, ook al verstonden ze het niet , voelde heel goed wat dit liedje betekende! De avond kon niet meer stuk zo bijzonder, en na afloop heb ik nog de kans gekregen om met hen een praatje te maken en zij vertelde dat ze in Duitsland wonen maar waren opgegroeid in Amsterdam.
Doordat ik een Italiaanse man hebt en zo ook veel familie hier voel ik me ook een beetje Italiaanse, maar ik ben en blijf toch echt een Vlaardingse. Zodra ik iemand in het Nederlands hoor praten of het volkslied hoor gaat toch echt mijn hart sneller kloppen.
Wat muziek met een mens kan doen ! Dan zijn er geen grenzen…….
Tot de volgende keer.
Ciao,
Marijke
.jpg)
