Van kamperen tot camperen
- Marijke Persijn
- 03-07-2022
- Nieuws
Als U mijn verhaal leest, zijn we net thuisgekomen van een heerlijke vakantie van ruim twee weken.
Als kind kampeerde ik met mijn ouders en zusjes. In de Daf naar het verre Italië. Onderweg zongen we en deden spelletjes als “ik zie ik zie, wat jij niet ziet”.
Eric had nooit gekampeerd, maar vond het met een tent op pad gaan gelukkig leuk. Eerst samen. Later met onze kinderen. En heel veel later met onze honden.
De tent maakte plaats voor een caravan, toen we ouder werden en last van onze rug kregen. De kinderen waren toen al het huis uit. De honden maakten deze fase wel mee.
En toen werd de caravan ingeruild voor een camper. Kamperen werd camperen. Maar één letter verschil, maar je spreekt het heel anders uit.
Dit jaar konden we na jaren weer op vakantie. We werden lid van een oppas-organisatie. Fijne mensen vonden we om op Boeffie, planten en huis te passen.
Eindelijk weer naar onze geliefde bergen in Frankrijk. Geweldige herinneringen aan de kampeervakanties met onze kinderen in de buurt van Briançon.
Nu naar het dal van de Nevache en naar Vallouise.
Onze vakantie was heel afwisselend. We hebben op heel veel verschillende plekken gestaan. Wild gekampeerd. Op camperplaatsen met of zonder voorzieningen. Op campings met alles er op en er aan.
Onze elektrische fietsen waren een uitkomst. De wandelingen met rugzak en stokken minder moeilijk dan vroeger, maar evengoed een uitdaging.
Prachtige natuur. Bergen, gletsjers, watervallen, rivieren, meren en al die heerlijke bloemen. En niet te vergeten: marmotten, kuddes schapen, geiten en koeien. Vogels, vlinders en …muggen en vliegen.
Als toetje een bezoek aan de stad Trier in Duitsland. Ik moest even wennen aan alle drukte. Al die mensen en al dat verkeer. Maar wat een prachtige gebouwen. Wat een aardige mensen. Wat een gezelligheid. Wat een lekker eten op de terrasjes.
We passeerden een feestwinkel en slaagden er voor kleding voor het Victoriaanse Festival in Wales, waar ik zal zingen. Gelukkig, want de jurk die ik in Enkhuizen had besteld, bleek van een waardeloze stof te zijn gemaakt en zat bovendien vol kreukels!
Vrolijk en opgelucht ging ik de barokke kerk binnen, terwijl Eric op onze fietsen paste en naar een bruidspaar en hun gasten keek. Ik vroeg of ik er even mocht zingen en improviseerde vervolgens op de woorden DONA NOBIS PACEM. Toen ik de kerk wou verlaten, riep de meneer van de kerk me. Hij wilde me graag de crypte laten zien. Hij opende het grote hek en hij toonde me de tombes en vertelde er boeiende verhalen bij. Heel bijzonder en ik realiseer me dat zingen vanuit mijn hart niet alleen deuren, maar ook hekken opent.
A la prochaine et bonnes vacances,
Marijke Persijn
