DE LENTE WIST HET NIET

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Lees de belevenissen van Marijke Persijn (België), Cora Vlug (Verenigde Staten), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag Wilma Hollander (Griekenland).

Dit had een column moeten worden over de Vlaardingen Schoon Challenge, en ja, schoner wordt onze wereld nu wel, maar helaas op een totaal andere manier dan wie dan ook had verwacht. Het drukke dagelijks leven ligt stil, doodstil, ook hier in ons normaal al zo rustige Pilion. Het lijkt alsof we van het ene op het andere moment in oorlogstijd zijn beland, al hoeven we goddank niet weg te duiken voor bommen en granaten. Nee, onze vijand is een onzichtbaar, miezerig klein virusje, dat zich razendsnel verspreidt en geen onderscheid maakt tussen huidskleur of geloof, tussen rijk of arm. Aan landsgrenzen heeft het ook lak, met als gevolg dat de hele wereld zomaar ineens in hetzelfde woelige schuitje zit. Het is behoorlijk schrikken, voor u, voor mij, voor iedereen. Van de een op de andere dag is ons leven ontwricht, worden we gegrepen door de verlammende angst dat dat afschuwelijke virus onszelf of onze dierbaren zal bespringen. We zien het niet aankomen, we kunnen er niet voor wegduiken, het is overal om ons heen. Een remedie ertegen is er niet en als het er is, kan het nog maanden duren voordat het wordt vrijgegeven, ook al geen opwekkende gedachte.

Maar de lente wist het niet.
En de bloemen bleven bloeien.
En de zon scheen.
En de zwaluwen kwamen terug.
En de lucht werd roze en blauw.

In mijn Griekse tuin is het voorjaar in volle gang. Alles groeit en bloeit nog uitbundiger dan anders, bijna alsof het ons wil compenseren voor het gedwongen thuisblijven. Ik zie ongekend kleurige vlinders van bloem naar bloem fladderen, hoor hordes bijen zachtjes zoemen van plezier en luister ademloos naar de prachtige concerten waar ik de hele dag door op getrakteerd wordt. Ik las dat het water van de Venetiaanse grachten na slechts een paar weken lockdown nu glashelder zijn, dat er zelfs een dolfijn de baai is binnengezwommen, iets wat in zestig jaar niet is voorgekomen. De natuur haalt adem, adem die broodnodig was omdat wij met onze hectische levensstijl de aardkloot grondig aan het vernietigen waren. En hoe vreselijk het ook is dat er mensen in de hele wereld sterven aan dit virus, het leert ons wel dat het kán, die wegkwijnende aarde herstellen. Nu al, na slechts een paar maanden.

Ik heb makkelijk praten, hier in Pilion vanaf mijn zonnige terras. Ik zit niet op een klein flatje met een stel kleine kinderen die het binnen zitten al na twee dagen spuugzat zijn. Ik hoef me ook geen zorgen te maken over het wegvallen van mijn inkomsten, want er worden nu hoogstwaarschijnlijk meer boeken gelezen dan gewoonlijk. Ik hoef alleen maar te zorgen dat ik niet besmet word door anderen, en dat doe ik nu al drie weken lang. Geen kletspraatjes over het hek, geen mensen over de vloer, hooguit één keer in de twee weken heen en weer naar de supermarkt, met masker op en handschoenen aan, en af en toe een wandelingetje door het bos in mijn eentje. Zo kom ik de komende weken en zelfs maanden prima door, al huilt mijn hart voor al diegenen die in een veel ergere situatie terecht zijn gekomen dan ik. Iedere dag weer ben ik dankbaar dat er mensen zijn die ondanks hun angst er toch voor zorgen dat er voorraad is in de supermarkt, dat internet nog gewoon werkt, dat de lampen ’s avonds aangeknipt kunnen worden en dat het water uit de kraan blijft stromen.

Bovenaan op mijn adoratielijstje staan uiteraard de mensen in de zorg, de artsen en verpleegkundigen die alles doen wat ze kunnen om ons te helpen in deze bange uren, al moeten ze hun eigen leven daarvoor riskeren. Maar laten we ook al degenen niet vergeten die na de eerste schrik zichzelf bijeen rapen en zoeken naar wat er voor hem of haar nog wél mogelijk is. Zoals de bruidsjurkenontwerpster, die nu maskertjes naait voor de mensen in de zorg, de studenten die zich aanmelden als kinderoppas voor de mensen die de wereld draaiende houden, of de artiesten die via internet voor de broodnodige entertainment zorgen. Samenwerking is wat we nodig hebben om deze ellende door te komen, en gelukkig zijn er al heel veel mensen die dat snappen en er ook daadwerkelijk iets mee doen.

Net als iedereen heb ik geen enkel idee wat ons nog allemaal te wachten staat. Het enige wat ik heel zeker weet is dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Maar wat ik uit de grond van mijn hart wens, wat ik met heel mijn hart hoop, is dat al deze verschrikkingen, de vele sterfgevallen, de maandenlange isolatie van de ouderen en alle andere kwetsbare leden van onze samenleving niet voor niets zijn geweest. Dat wij, als mensheid, als wereldburgers, de les hebben geleerd die we blijkbaar zo heel erg nodig hadden: dat we in het grote geheel van het universum, ondanks al onze techniek en grote monden, allemaal even kwetsbaar zijn! En vooral... dat we elkaar heel erg nodig hebben om het wiel van onze samenleving soepel te laten draaien.

Lieve mensen, familie, vrienden, bekenden en onbekenden, ik wens jullie heel veel sterkte in de komende tijd. Pas alsjeblieft heel goed op elkaar en op jezelf. Laten we er met zijn allen, waar ook ter wereld, met man en macht voor zorgen dat we hier heelhuids en vooral GEZOND doorheen komen, zodat we over niet al te lange tijd ook weer met zijn állen kunnen genieten van een andere en hopelijk betere wereld: de wereld ná corona!

Yiasou uit Pilion!

Wilma

@bronvermelding gedichtstrofe: social media, dichter onbekend.